Twintig minuten nog. Het strakke, goed doordachte tijdschema dat Ellen en Laurens hebben gemaakt voor hun bruiloft leek geen lucht te hebben, maar niets blijkt minder waar! Het is genadeloos heet op de landingsbaan van het voormalige Vliegveld Twente. Met de brandende zon boven ons, warm asfalt onder onze voeten en werkelijk niets dat schaduw biedt, hebben we de geplande foto’s verrassend snel gemaakt. Zweet parelt op ieders voorhoofd, Laurens’ colbert ging een tijdje terug al uit en hangt over zijn schouder. Met een blik op de klok ontdekken we blij verrast onze winst: twintig minuten. Als Laurens op grote afstand van de parkeerplaats met een druk op een knop de motor en airco start van de gigantische Dodge Ram die dienst doet als trouwauto, ontstaat spontaan het idee: we parkeren het glimmende, zwarte monster midden in het nabijgelegen geraamte van een oude loods en maken daar snel nog een paar portretten!
Niet veel later staat de Ram in een oase van ijzer en beton, omringd door de stalen ribben van een nog groter monster wiens buik we ingereden zijn. Honderden spiegelende vlakken verstrooien het felle licht van de zon en steken schitterend af tegen het verweerde decor. Het is de meest onwaarschijnlijke plek denkbaar om een bruidspaar te treffen. En juist daardoor klopt het. De surrealistische setting en spontaniteit van het moment doen ons de hitte even helemaal vergeten. Niemand kijkt op de klok en de sfeer is ontspannen. Toch duurt het maar heel even en we weten het allemaal direct: dit wordt iets bijzonders. Als we instappen voor de terugweg naar Enter en het strakke schema, glimlach ik nog eens en knoop ik tussen mijn oren: negeer nooit spontane inspiratie!
